Τι είναι επιτέλους αυτό το ξεσκαρτάρισμα

Θέλω να κάνω ΞΕΣΚΑΡΤΑΡΙΣΜΑ!

Τι; Δεν γνωρίζετε την ελληνικότατη αυτή λέξη;

Ξεσκαρτάρισμα σημαίνει πλήρης εκκαθάριση σε ό,τι εδώ και χρόνια (για να μην πω δεκαετίες) έχομε κρατήσει σε ντουλάπες, ντουλάπια, κούτες, κουτάκια, πατάρια, αποθήκες, μπαούλα, συρτάρια, ράφια κ.λπ. Πράγματα που δεν πρόκειται ποτέ να χρησιμοποιήσουμε, να φορέσουμε ούτε καν να δουν το φως της μέρας, μα τα κρατούμε κι εγώ δεν ξέρω γιατί. Μας πιάνουν χώρο πολύτιμο, μαζεύουνε σκόνη κι αράχνες, μα εμείς εκεί! Τα φυλάμε λες και είναι πια τα μυστικά του κράτους!

Έτσι κι εγώ. Στα ψηλά ράφια της κουζίνας μου έχω ένα σωρό σαβούρα και κάθε φορά που καθαρίζω, λέω πως όλα τούτα θένε πέταμα. Μα πέταμα; Είναι για πέταμα; Να, ας πούμε, τα φλυτζανάκια του καφέ που μου έκανε δώρο στον (πρώτο) γάμο μου η συχωρεμένη η θεία μου η Αργυρώ. Ή η φρυγανιέρα (που δεν λειτουργεί εντελώς) που μου χάρισε στο (δεύτερο) γάμο μου ο ξάδερφός μου ο Γιάννης. Ακόμα, τα διακοσμητικά πιάτα (ξεθωριασμένα) με τις μούρες μας που φέραμε από τη Ρουμανία. Τα μπαχαρικά (ξεθυμασμένα) που φέραμε από τα Κανάρια. Τα παγουρίνα (τρύπια) του νηπιαγωγείου των παιδιών μου. Θέλετε κι άλλα;

Λέω λοιπόν πως πρέπει πια να κάνω εκείνο το ρημαδο-ξεσκαρτάρισμα, μα ποτέ δεν το τολμώ. Μπορεί, γιατί κάθε ένα από τούτα τα άχρηστα στην ουσία πράγματα να κουβαλά μαζί του εκείνο που μας κρατά στη ζωή εμάς τους «ήντα». Τις αναμνήσεις μας!

Έτσι, κάθε φορά που παίρνω μια μεγάλη σακκούλα κι ανεβαίνω με αποφασιστικότητα πιο μεγάλη κι από του Μεγα-Αλέξαντρου στο ντουλάπι για ν’ αρχίσω, αποτυγχάνω παταγωδώς. Μόλις πιάσω ένα, η αποφασιστικότητά μου λιώνει σαν το παγωτό στον ήλιο του Αυγούστου. Ε, μα, τη φρυγανιέρα του Γιάννη; Ε, μα, τα πιάτα με τη μούρη μας;

Μάταιος κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρω! Εκεί θα τα βρούνε τα παιδιά μου, όταν εγώ θα ‘χω φύγει, και θ’ απορούνε γιατί στο καλό τα ‘χε τούτα η μάνα μας; Σαβουρομαζώχτρα σαν όλους τους γέρους!
Θέλω να κάνω και φέτος ξεσκαρτάρισμα. Όχι σε αντικείμενα όμως. Σε ανθρώπους που με στενοχωρήσανε, με πληγώσανε, με ξεγελάσανε, με πονέσανε. Να τους βγάλω από το ντουλάπι της μνήμης μου και να κάνω χώρο για όσους μ’ αγαπήσανε, με φροντίσανε, με γλυκάνανε, να νιώσουν πιο άνετα μέσα μου και να μείνουν εκεί για πάντα! Θα τα καταφέρω;

Θα αρχίσω από τα πράγματα και θα τα καταφέρω! ;)

(Η έμπνευση για το κείμενο ήρθε από δω: http://www.voxmag.gr/2011/01/xeskartarisma/)